شوّال را از این جهت شوّال نامیدند که در آن ماه، گناهان مؤمنان مرتفع و برداشته می شود

سُمِّی شَوَّالاً لأِنَّ فِیهِ شَالَت ذُنُوبُ المُؤمِنِینَ أی اِرتَفَعَت ؛ شوّال را از این جهت شوّال نامیدند که در آن ماه، گناهان مؤمنان مرتفع و برداشته می شود. مانند دخول در رجب است و اگر به آن دست یافتی که گفتگو تمام است و اگر دست نیافتی به آنچه به آن اشاره کردیم بایستی دخول تو در ماه شوال، دخول تصدیق کنندگان باشد زیرا این ماه، شهر حرام است که حق تعظیم در گفتار و کردار دارد جان است که کسی داخل دروازه‌های مکه شود و به سوی مسجد اعظم آن برود ناچار است که برای دخول آن کیفیتی به قدر تصدیق او به صاحب مسجد معظم باشد، پس کوشش کن که دلت و عقلت مصاحب تعظیم آن و جوارحت نگهبان سلوک مستقیم یابی و از عادت مملوک مؤدب کامل آن است که با مالک خود در سایر مسالکش موافق باشد. (پایان نقل از «اقبال») ما آن را تماماً نقل کردیم چون حاوی فواید بود و لکن اینکه در آن رقم است که شوال شهر حرّام است خلاف مشهور است بلکه آنچه از کلمات بعضی اعلام فهمیده می‌شود، آن است که قائلی به اینکه در این «اقبال» ذکر شده است نیست و در قبال قول مذکور، قولی است به اینکه ماههای حرام از دهه اول ذی‌الحجه تا دهه اول ربیع‌الاخر است. بلی در «وسائل» روایتی است که شوال را از ماه‌های حرام شمرده محرم را خارج کرده است. احتمال دوری می‌رود که عبارت سیّد این باشد که شوال ماه احرام است و هرچه هست کافی است در لزوم تعظیم آن این که شهر احرام زیارت بیت‌الله است، زیرا ناچار آن را خاصیّتی است که مقتضی آن شده است که از ماه‌های حج باشد و وقت تشریح نُسک حج و زیارت آن باشد و این امر از مهمّات امور در نزد «عبد مراقب» در معامله با مولای خود است، سپس آنچه در اخبار دیگری است که سه روز بعد از عیدین روزه جایز نیست و شاید مقصود از این شش روز بعد از سه روز باشد و نیز مروی است که روزه ماه رمضان و شوال و هر چهارشنبه و پنج‌شنبه‌ای بدل از روزه تمام دهر است و هر که آن را روزه بدارد داخل بهشت می‌شود.

کتاب ترجمه المراقبات – ص 362
تالیف: عارف کامل میرزاجواد آقاملکی تبریزی(ره)